De laatste tijd denk ik regelmatig aan deze vraag. Een vraag die Paul de Blot ons stelde tijdens wat uiteindelijk zijn laatste retraite bleek te zijn. Wat is jou tot steun in tijden van nood?
Wij werden uitgenodigd om in groepjes van twee of drie een wandeling te maken langs de vloedlijn in Egmond aan Zee en te mijmeren over wat ons tot steun was in tijden van nood. Op de heenweg in stilte over wat de vraag ons aan inzichten bood. Op de terugweg elkaar bevragend voor een verdieping.
Wie kent het niet? Momenten van wanhoop, verdriet en eenzaamheid. En zeker in deze tijd. Dus ik denk er regelmatig aan. Wat is voor mij tot steun in tijden van nood?
Voor mij bleken dat drie dingen te zijn. De zee en het wandelen langs die eindeloze vlakte van water en kracht. Familie en vriendschappen. In tijden van nood merk je wie er echt toe doet en wie er bij je blijft. En wie uiteindelijk slechts passanten waren. En ook dat is helemaal oké. Maar hoe dierbaar is het om echte vrienden te hebben? Het derde dat voor mij van belang bleek, is mijn eigen zelfgevoel. Mijn innerlijk weten en mijn eigen kracht.
Iedereen herinnert zich wel momenten in zijn of haar leven waarin het allemaal goed was. Momenten van puur geluk, kracht en innerlijke stilte.
Het was vooral die laatste realisatie die voor mij toen heel belangrijk was en die me ook in deze periode tot steun is. De plek in mij waar ik op elk moment weer naar toe kan. Die innerlijk stilte waaraan ik kan vragen: Wat is nu een goede volgende stap? Begeleid me in wat ik moet doen? Steun me in wie ik kan zijn?
Mijn uitnodiging is om die vraag af en toe aan jezelf te stellen. Wat is jou tot steun in tijden van nood?