“I think to myself, what a wonderful world” (George Weiss/Bob Thiele)
Onlangs ontmoette ik tijdens een van mijn ochtendwandelingen een zeehond. Prachtig om te zien. De rust die het beest uitstraalde, de souplesse waarmee het bewoog en tegelijkertijd de open blik waarmee het waarnam wat er op het strand gebeurde. Het was een ontmoeting die me de hele dag vervulde met een gevoel van geluk.
Weer thuis moest ik denken aan een boek dat ik jaren geleden kreeg van een goede vriend en collega-coach, Spirit of the Wild van fotograaf Steve Bloom (1953). Deze Coronatijd geeft ruimschoots gelegenheid om in alle rust in oude bekende boeken te bladeren. Het is een prachtig boek waarin Bloom de boodschap geeft dat we veel kunnen leren van de dierenwereld.
Tussen alle adembenemende foto’s van dieren staan uitspraken van beroemde en wijze mensen over de waarde van onze natuur. Mark Twain is als altijd goed voor een glimlach: “it is just like man’s vanity and impertinence to call an animal dumb because it is dumb to his dull perceptions.” Charles Lindbergh zet zijn eigen levenspassie voor vliegen in perspectief: “I realised that if I had to choose, I would rather have birds than airplanes” Ben het met hem eens, nu blijkt dat door de plotselinge afname van het vliegverkeer de lucht onmiddellijk zoveel helderder is.
Ook de woorden van Gerald Durrell raken me: “The world is as delicate and as complicated as a spider’s web. If you touch one thread you send shudders running through all the others threads. We are not just touching the web, we are tearing great holes in it.” Hoe waar is dit? Als er iets is waarmee we worden geconfronteerd in deze tijd is het dat alles met elkaar verbonden is. Maatregelen en richtlijnen om fysiek contact te minimaliseren, leiden wereldwijd tot grote gevolgen op allerlei maatschappelijke terreinen waarvan we de consequenties bij lange na nog niet kunnen overzien.
Ontroerd raak ik als Bloom verwijst naar Eva Cassidy die in 1996 toen ze al terminaal was nog een keer optrad om “What a Wonderful World” te zingen. Door velen vertolkt, maar zelden zo kwetsbaar en intens.
De les van de Zeehond
Bloom’s boodschap dat wij kunnen leren van dieren, brengt me bij een heel ander boekje. Van David Carson, How to find your Spirit Animal. Volgens Carson behoort de Zeehond tot de dieren die staan voor innerlijke wijsheid. Dit zijn de dieren die ons tot nieuwe inzichten en nieuwe realisaties kunnen brengen.
Water, het domein van de Zeehond, leert ons dat onze persoonlijke realiteit altijd verandert.
De Zeehond nodigt ons uit om flexibel en wendbaar mee te bewegen met de onmiskenbare veranderingen, zoals het zelf doet met het ritme en de stroming van de zee. Hoe toepasselijk is dat juist in deze tijd waarin alles opeens zo anders is dan onlangs en we geen idee hebben waar deze ontwikkelingen toe leiden. Behalve dat het niet meer wordt, zoals het was.
Ik zal me de Zeehond in gedachten houden de komende tijd. Accepteren wat is en proberen mee te bewegen met wat er komt. Zo goed en zo kwaad als dat zal gaan.
De opname van het optreden van Eva Cassidy is te vinden op YouTube.